ನಿಮ್ಮ ಮಗ ಅಥವಾ ಮಗಳು ಮುಂದೆ ಏನಾಗಬೇಕೆಂದು ನೀವು ಬಯಸುತ್ತೀರಿ?
Self -aware parenting ಬಗ್ಗೆ ChicagoNow ನಲ್ಲಿನ ಲೇಖನವೊಂದನ್ನು ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಓದುತ್ತಿರುವಾಗ ಅನೇಕ ವಿಚಾರಗಳು ಕಣ್ಮುಂದೆ ಬಂದವು. ಈ ಲೇಖನದ ಲೇಖಕಿ ಒಬ್ಬ motivational writer . ಇವರಿಗೆ ಪತ್ರ ಬರೆಯುವ ಅನೇಕರು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಈ ವರ್ಷಕ್ಕಿಂತ ಮುಂದಿನ ವರ್ಷ ತಮ್ಮ ಶಾಲಾ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ಮುಂದೆ ತರುವುದು, ಅವರ ಅಂಕಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುವ ಬಗೆ ಹೇಗೆ ಎನ್ನುವ ವಿಚಾರಗಳನ್ನೇ ಚರ್ಚಿಸುತ್ತಾರೆ. ಬೇಸಿಗೆ ರಜೆ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಯಾವರೀತಿಯಲ್ಲಿ engage ಮಾಡುವುದು ಎನ್ನುವ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಲೇಖಕಿಯ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಕೇಳುತ್ತಾರೆ. ಮುಂದೆ ಓದುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆಲ್ಲಾ ಲೇಖಕಿ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಸಿಗಬೇಕಾದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಮತ್ತು ಅವರನ್ನು ಕಾಡುವ ಅನೇಕ anxiety ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಮತ್ತು ಅದರಿಂದ ಹೊರತರುವ ಬಗ್ಗೆ ಚರ್ಚಿಸುತ್ತಾರೆ. ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಸಾಗುವಾಗ ಒಂದು race to nowhere ಎನ್ನುವ documentary ನೆನಪಿಗೆ ಬರುತ್ತದೆ. ಇದರ ಕರ್ತೃ ವಿಕಿ ಅಬ್ಲೆಸ್ ತನ್ನ ಮಗಳು ಅನುಭವಿಸಿದ ವಿಚಿತ್ರ anxiety ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಮತ್ತು ಶಾಲೆಯ stress ನ ಬಗ್ಗೆ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿ ಬರೆದು ನಿರ್ಮಿಸಿರುವ ಡಾಕ್ಯುಮೆಂಟರಿ ಇದು. ನೀವಿದನ್ನು ನೋಡಿಲ್ಲದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಈ URL ನಲ್ಲಿ ವೀಕ್ಷಿಸಬಹುದು.
https://www.youtube.com/watch?v=GAxoSd7BJiY .
ವೀಕ್ಷಿಸಲು ಸೋಮಾರಿತನವಿದ್ದವರಿಗೆ ಇದೋ ಈ ಡಾಕ್ಯುಮೆಂಟರಿಯ Plot summary
RACE TO NOWHERE is a close-up look at the pressures on today’s students, offering an intimate view of lives packed with activities, leaving little room for down-time or family time. Parents today are expected to raise high-achieving children, who are good at everything: academics, sports, the arts, community-service. The film tackles the tragic side of our often achievement-obsessed culture, with interviews that explore the hidden world of over-burdened schedules, student suicide, academic cheating, young people who have checked out. RACE TO NOWHERE asks the question: Are the young people of today prepared to step fully and productively into their future? We hear from students who feel they are being pushed to the brink, educators who worry students aren’t learning anything substantive, and college professors and business leaders, concerned their incoming employees lack the skills needed to succeed in the business world: passion, creativity, and internal motivation.
ಇದನ್ನು ಓದಿದ ಅಥವಾ ನೋಡಿದ ನಂತರ ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಕೆಲವರು ಇದನ್ನು ಅತಿಯಾಗಿ ಮೆಚ್ಚಲೂ ಬಹುದು. ಕೆಲವರು ಕೈಲಾಗದವರ ಮೈಪರಚಿಕೊಳ್ಳುವಿಕೆಯಂತಿದೆ ಎಂದು ಸಮರ್ಥನೆಯನ್ನೂ ಕೊಡಬಹುದು. ಇಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯೆ ಮಧ್ಯೆ ಇಣುಕುವ ಹದಿಹರೆಯದವರ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ, ಸಮೂಹಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಬೀರುತ್ತಿರುವ ಪ್ರಭಾವ, ಪೋಷಕರ ಸಂಪಾದನೆಯಲ್ಲಿರುವ ಏರುಪೇರುಗಳು ಎಲ್ಲವಕ್ಕೂ ಶಿಕ್ಷಣದ ಪದ್ಧತಿಯೇ ಗುರಿಯೇ ಎಂದು ನೀವು ವಾದಿಸಲೂ ಬಹುದು. ಇವೆಲ್ಲಾ ಏನೇ ಇರಲಿ, ನಾವೆಲ್ಲರೂ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಮುಂದೆ ಪಠ್ಯ ಹಾಗೂ ಪಠ್ಯೇತರ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲೂ ಹಾಗೂ ಸಾಮಾಜಿಕ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದಲ್ಲೂ ಮೇರು ಸ್ಥಾನ ಗಳಿಸಲಿ ಎಂದು ಖಂಡಿತಾ ಆಶಿಸುತ್ತಿರುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ಕೆಲವು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಇದು ಸಾಧ್ಯವಾದರೆ ಮತ್ತೆ ಕೆಲವರಿಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಒಂದೇ ತಂದೆ-ತಾಯಿಯರ ಎರಡು ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ಬಗೆಯ ಬುದ್ಧಿಶಕ್ತಿ ಕಾಣಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಇಬ್ಬರೂ ಬುದ್ಧಿವಂತರಾದ ಉದಾಹರಣೆಯೂ ಇರುತ್ತವೆ. ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಅಂಕಿ-ಅಂಶಗಳನ್ನೇ ತೆಗೆದುಕೊಂಡರೂ ಅನೇಕ ಕಡಿಮೆ ಸೌಲಭ್ಯ ಹೊಂದಿದ ಗ್ರಾಮೀಣ ಮಕ್ಕಳು ಉನ್ನತ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೇರಿರುವ ಉದಾಹರಣೆಗಳಿವೆ. ಎಲ್ಲಾ ಸೌಲಭ್ಯ ಹೊಂದಿರುವ ಮಕ್ಕಳು ಹಿಂದುಳಿವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳೂ ಇವೆ. ಈ ಎಲ್ಲ ವೈವಿಧ್ಯಗಳು ಏಕೆ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಸಿಗುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳ ಕಾರಣಗಳೇನು?
ಮೊದಲನೆಯಾದಾಗಿ ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗಿ ಅನುವಂಶೀಯವಾಗಿ ಬಂದಿರುವ ಬುದ್ಧಿಶಕ್ತಿ, ತಾಯಿಯ ಗರ್ಭಾವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ತಗುಲಿರಬಹುದಾದ ಏನಾದರು ಸೋಂಕುಗಳ ಅಥವಾ ದುಶ್ಚಟಗಳ ಪ್ರಭಾವ, ಶಿಶುವಿನ ಜನನಾನಂತರ ಬಂದಿರಬಹುದಾದ ಆರೋಗ್ಯದ ಏರುಪೇರು, ಅಪಘಾತಗಳು (ದೈಹಿಕ-ಮಾನಸಿಕ), ಮತ್ತು ಕೊನೆಯದಾಗಿ stress handling threshold (ಇದಕ್ಕೆ ಪೂರಕವಾಗುವ ಮನೆಯ ವಾತಾವರಣ, ಸಾಮಾಜಿಕ ವಾತಾವರಣ ಹಾಗೂ ತಂದೆತಾಯಿಗಳ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹ) ಇವೆಲ್ಲವುಗಳಿಂದ ಒಂದು ಮಗುವಿನ ಜೀವನದ ಗಟ್ಟಿತನ ನಿರ್ಧಾರವಾಗುತ್ತದೆ. ಎಷ್ಟೋಸಾರಿ ತಾಯಿ ಅಥವಾ ತಂದೆ ಅಥವಾ ಇಬ್ಬರೂ ಮಗುವಿಗೆ ಬೇಕಾದ ಭದ್ರತೆ ಕೊಡಲು ಸೋತಿರುತ್ತಾರೆ; ಅಥವಾ ಅನವಶ್ಯಕ ಓವರ್-ಪ್ರೊಟೆಕ್ಷನ್ ಕೊಟ್ಟು ಮಗುವನ್ನು ಸೋಲಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆಯಲ್ಲೂ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಪದ್ಧತಿಯನ್ನೇ ದೂರುವುದು ಸಮಂಜಸವಲ್ಲ. ಜೊತೆಗೆ ತಮ್ಮ ಬದುಕನ್ನು ಮಗುವಿನ ಮೂಲಕ ಬದುಕುವ ಅನೇಕ ತಾಯ್ತಂದೆಗಳ ಧೋರಣೆಯೂ ಸಮಂಜಸವಲ್ಲ. ಬದುಕಿಗೆ ಪುರುಷಾಕಾರ ಪ್ರಧಾನವಾದ ಮಹತ್ವಾಕಾ0ಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ಬಿಡುವುದೂ ಅಲ್ಲ. ಪ್ರಯತ್ನ, ಛಲ, ಸಾಧನೆ, ಶ್ರದ್ಧೆಗಳ ಮೊದಲ ಪಾಠ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಆಗಲೇಬೇಕು. ಎಲ್ಲಾ ತಾಯ್ತಂದೆಗಳೂ ಎಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ಪರಿಪಕ್ವರಲ್ಲ ಹಾಗೆಯೇ ಅವರವರ ಮಕ್ಕಳೂ ಕೂಡ! ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ ಮಗುವಿನ ಆರೋಗ್ಯ, ಓದು ಬರಹದ ಜೊತೆಗೆ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಅವನು/ಅವಳು ಹೇಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಂಡು ಬಾಳುವುದು ಎನ್ನುವುದರ ಅರಿವು ಮಗುವಿನಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ವೈರುಧ್ಯಗಳ ಜೊತೆ, ವೈಪರೀತ್ಯಗಳ ಜೊತೆ ಹೋರಾಡುವ ಮಾನಸಿಕ ಶಕ್ತಿಯನ್ನೂ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಬಗ್ಗೆ ಜ್ಞಾನ ಕೊಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಇದೆಲ್ಲಾ ಮಾಡಿದ ನಂತರವೂ ಮಗು ಹಿಂದುಳಿದಿದ್ದೇ ಆದರೆ ವಿಧಿಯನ್ನು ದೂರುವುದೇ?………..
ಖಂಡಿತಾ ಅಲ್ಲ. ಬದುಕು ಎನ್ನುವುದು ಒಂದು ದಿನದ ಆಟವಲ್ಲ, ಇದು ನಿರಂತರ ಬದಲಾವಣೆಗಳ, ಪ್ರಯತ್ನಗಳ, ಪರೀಕ್ಷೆಗಳ ಪ್ರಯೋಗಶಾಲೆ. ಇಲ್ಲಿ ತಂದೆತಾಯ್ಗಳೂ ನಿರಂತರ ಹೋರಾಟ ನಡೆಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳೂ ಹೋರಾಟಗಾರರಾಗಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಕಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಕ್ಕ ಫಲ ಸಿಗಲಿಲ್ಲವೆಂದು ಕೂರುವಂತಿಲ್ಲ, ಮರಳಿ ಯತ್ನವ ಮಾಡಿ ಗುರಿಸಾಧಿಸುವ ಛಲ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಆತ್ಮ ಬಲ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಲಕ್ಷಾಂತರ ರೂಪಾಯಿ ಸಂಪಾದಿಸುವ ಎಲ್ಲರೂ ತಮ್ಮ ಕೆಲಸವನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿರಲಾರರು, ದೊಡ್ಡ ಓದು ಓದಿಕೊಂಡ ಎಲ್ಲರೂ ಸಂತೋಷವಾಗಿರುತ್ತಾರೆಂದುಕೊಂಡರೆ ಅದೂ ಸರಿಯಲ್ಲ. ಇಷ್ಟ ಪಟ್ಟು, ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಕಲಿತು, ಮಾಡುವ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ನೆಮ್ಮದಿ ಕಾಣುತ್ತಾ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳನ್ನೂ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಕೌಟುಂಬಿಕ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳನ್ನೂ ಸರಿತೂಗಿಸುವ contentment ಇರುವ ಬದುಕು ಸರ್ವಕಾಲೀನ ಸುಂದರ. ಈ ಹಂತ ತಲುಪುವವರೆಗೂ ಹೋರಾಟ ತಪ್ಪಿದ್ದಲ್ಲ, ಅಲ್ಲವೇ?
ನಿರಂತರ ತಲೆ ಕೆಡಿಸಿಕೊಂಡು ಪೇಚಾಡುವ ನನ್ನ ಆತ್ಮೀಯ ಗೆಳತಿಯೇ ಈ ನಿರಂತರ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುವ ನಿನಗೂ ಒಂದು ಜೀವನವಿದೆ. ಬದುಕಿನ lighter side ಗೂ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ನೀನು ನಿನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ತಂದು ರಿಫ್ರೆಶ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೆ ನಿರಂತರ ಮನೋರೋಗಿಯಾದೇಯೆ!
ಒಂದು ವಿಷಯ ಹೇಳೋದಿತ್ತು ನಿನಗೆ! ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ನಾನು ಇಣುಕಿ ಮೊನ್ನೆಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ 15 ದಿನಗಳಾಗಿತ್ತು. ಕಳೆದ ವಾರ ಬಂದಿದ್ದ ನನ್ನ ಶಾಮಣ್ಣನೆದುರು ‘ಯಾಕೋ ತಲೆ ಒಂಥರಾ ಆಗುತ್ತೆ ಕಣೋ, ಈ viral fever ನ ನಂತರ’ ಎಂದು ಪೇಚಾಡಿಕೊಂಡೆ. ಅದಕ್ಕವನು ಅಯ್ಯೋ ಅಷ್ಟೇ ತಾನೇ ಎನ್ನುವ ಹಾಗೆ “ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಗೇ ಹೋಗುತ್ತಿಲ್ಲ ನೀನು ಅನ್ಸುತ್ತೆ ಕಣೆ. ಹೊರಗೆ ನಾಲ್ಕು ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಬಾ, ಎಲ್ಲಾ ಸರಿಹೋಗುತ್ತೆ” ಎಂದು ಸುಲಭೋಪಾಯ ಸೂಚಿಸಿದ. ಅವನು ಹೇಳಿದ್ದು ನಿಜ, ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿಂದಲೂ ತಿರುಗಿದ ಜೀವ, ಈಗ ಮನೇಲಿ ಕೂತರೆ ಇಲ್ಲದ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು. ಎಷ್ಟಾದರೂ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಅಲೆದ ಜೀವಗಳಲ್ಲವೇ, ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ದೇವರ ಸತ್ಯ ನಮಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಗೊತ್ತು, ಹೀಗಾಗಿ ತಲೆ imbalance ನ ಒಳಮರ್ಮ ಅವನಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಯಿತು. ಮೊನ್ನೆ ದೊಡ್ಡ ಮನಸ್ಸು ಮಾಡಿ ನಸುಕಿಗೇ ಮನೆಬಿಟ್ಟೆ. ದೊಡ್ಡ ವಾಕ್ ನಿಜಕ್ಕೂ ಚೇತೋಹಾರಿಯಾಗಿತ್ತು. ಮರೆತ ಎಷ್ಟೋ ಸದ್ವಿಚಾರಗಳು ನೆನೆಪಿಗೆ ಬಂದವು; ಬೇಡದ ಎಷ್ಟೋ ಕ್ಲೀಷೆಗಳು ಮರೆವಿಗೆ ಸಂದವು. ಈರುಳ್ಳಿ ಮಾರುವ ಬಸವರಾಜು “ಅಕ್ಕಾ ನನ್ನ ಮಗಳಿಗೆ ಮಗು ಆಯ್ತು, ತಾಯಿ ಮಗಳು ಆರೋಗ್ಯವಾಗಿದ್ದಾರೆ” ಎಂದು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಹೇಳಿಕೊಂಡ. ಅವನಿಗೆ ಶುಭಾಶಯ ಹೇಳಿದೆ. ಮನೆಗೆ ಮರಳಿ ನನ್ನ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಕೊಂಡೆ. ನಮ್ಮನೆ ರೋಡ್ ನಲ್ಲಿ ಪ್ಬತಿದಿನವೂ ಬೆಳಗ್ಗೆ 8:30 ರ ಸುಮಾರಿಗೆ ‘ಅ.. ಬ್ಬೇ.. ಪಾ… ರೀ …’ ಎನ್ನುವ ಕೂಗು ಘಂಟಾಘೋಷವಾಗಿ ಕೇಳುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಅದು ನನಗೆ ತೀರಾ ಪರಿಚಿತವೇ ಮತ್ತು ಆ ಧ್ವನಿಯ ಒಡೆಯನೂ ಕೂಡ. ಅಬ್ಬೇಪಾರಿ ಎಂದರೆ irresponsible fellow ಅಂತಿರಬಹುದು ಅರ್ಥ, ಈತ ಹಾಗಲ್ಲ. ಈ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಾನು ಆತನನ್ನು ಮಾತೇ ಆಡಿಸಿರಲಿಲ್ಲ, ಪಾಪ! ಇವತ್ತು ನಾನಾಗಿ ನಾನೇ ಮಾತನಾಡಿಸಲು ಹೋದೆ. ಅವನು ತನ್ನ ರಥ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಮಾತಿಗೆ ಬಂದ. ಮಾಮೂಲಿನಂತೆ ‘ಏನಾದ್ರೂ ಐತಕಾ’ ಎಂದ. ಅವನ accent ಟೇ ಹಾಗೆ! ‘ಏನೂ ಇಲ್ಲಪ್ಪ, ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದೀಯ, ಏನು ಸಮಾಚಾರ’ ನಾನು ಕುಶಲೋಪರಿ ವಿಚಾರಿಸಿದೆ. ‘ಊಂ ನಕಾ ..ಈಗ ನೀ ಉಸಾರಾ? ನಮ್ ಅಳಗು ಕು ಮ್ಯಾರೇಜ್ ಸೆಟ್ ಅಯ್ತಕಾ ‘ ಎಂದು ಹಲ್ಲು ಕಿರಿದ. ಎಷ್ಟೊಂದು ದಿನದ ತಪಸ್ಸು ಆತನದು, ಮಗಳ ಮದುವೆ ಆಗಬೇಕೆನ್ನುವುದು!, ಸಧ್ಯ ಸೆಟ್ಲ್ ಆಯಿತಲ್ಲಾ ..ನನಗೂ ಸಂತೋಷವಾಯ್ತು. ‘ಯಾರಪ್ಪ ಹುಡುಗ ?’ ನಾನು ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಕೇಳಿದೆ. ‘ಏ ಅದೇಕಾ …ಕಳ್ಳಾಪುಲಿ ಮಗ ಮುರುಗನ್.’ ಅವನ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ನೆಮ್ಮದಿಯ ನಗೆಯಿತ್ತು. ‘ತುಂಬಾ ಸಂತೋಷ ಕಣಪ್ಪ…ಕರ್ಕೊಂಡು ಬಾ ಮಗಳನ್ನ ಯಾವಾಗ್ಲಾದ್ರು ‘ ಎಂದೆ. ‘ಸರೇಕಾ ..’ ಎನ್ನುತ್ತಾ ಅವನು ತನ್ನ ರಥ ಚಾಲೂ ಮಾಡಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ಹುಮ್ಮಸ್ಸಿನಿಂದ ಕೂಗುತ್ತಾ ಹೊರಟ, ಆ ಬ್ಬೇ ಪಾ ರೀ …. ನಾವು medical transcriptionist ಗಳಿಗೆ ಒಂದು ವಿಶೇಷ ಚಟ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿರುತ್ತದೆ, ಅದೇನೆಂದರೆ ಒಂದು ಪದವನ್ನು ಮೂರು ನಾಲ್ಕು ಥರಾ ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು! ಇದು ಎಷ್ಟೋ ಸಾರಿ ಎರ್ರಾಬಿರ್ರಿ ಖುಷಿಯನ್ನು ಸಹಾ ತಂದುಕೊಡಲು ನೆರವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಆ.. ಬ್ಬೇ.. ಪಾ.. ರೀ.. ಯಾರೆಂದುಕೊಂಡೇ? ತಮಿಳು accent ನಲ್ಲಿ ‘ಆ.. ಪೇ..ಪ..ರ್..ರ್ರಿ …’ ಎಂದು ಕೂಗುವ ಹಳೇ ಪೇಪರ್ ಮತ್ತು ಗುಜರಿ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಕೊಳ್ಳುವವನು. ಮತ್ತೆ ಆ ಕಳ್ಳಾ-ಪುಲಿ ? ದಿನವೂ ವ್ಯಾಪಾರವಾಗಲೀ- ಬಿಡಲಿ ಕಡಲೆಪುರಿ ಮಾರುತ್ತಾ ಬರುವ ಕರ್ಮಜೀವಿ. ಅಂದಹಾಗೇ ಇವರಿಬ್ಬರೂ ನನ್ನ ತಾಯಿ ಒಂದು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ಬಚ್ಚಲಲ್ಲಿ ಕಾಲು ಜಾರಿ ಬಿದ್ದಾಗ ಕರೆದೊಡನೆಯೇ ಬಂದು ಎತ್ತಿ ಕೂರಿಸಿ ನೆರವಾದ ಬಂಧುಗಳು! ಸಂತೋಷದ definition ಒಬ್ಬರಿಂದೊಬ್ಬರಿಗೆ ಬೇರೆ ಬೇರೆಯಾಗಿರುತ್ತವೆ, ಹಾಗೆಯೇ ಬದುಕೂ ಕೂಡ ಅಲ್ವಾ….. ಹೇಗೋ ಬದುಕುವುದನ್ನು ಕಲಿಸಿಯೇ ಬಿಡುತ್ತದೆ!
ಮರುಳು ಮನಸಿನ ಮಳೆ ಹನಿ 